|
our cosmos is life's creation |
|
|
|
25 - Afrikaanse versies en ryme.
 Die blou van onse hemel op die hoéveld, het my, my hele lewe bygebly. Ben en Jana von Wielligh het my eendag gevra waarom ek nog afrikaans kan praat na dertig jaar se awesigheid. Toe se ek vir hulle "ek glo nie mens vergeet ooit jou moeder taal nie. In my geval - my gewete praat afrikaans met my - daardie binne stemetjie is my moeder taal wat ek van Aia geleer het". En as ek heimwee voel na my moederland, dan kom daar uit die donker binnekamers van my onderbewusyn - die moeiste afrikaanse verse en ryme. In baie gevalle, omdat ek hulle op skool mos indryf. Ek weet ek spel nie te goed nie. Was nooit 'n ou vir skrywe, nomers, datums, name en spel nie. Ek het 'n kop vir beeldelike dinge en ruimtelike gebuertenis. Hou van mooi kiekkies en prentjies. Hier verder onder heg ek 'n paar verse aan, miskien beteken dit, die selfde vir iemand daar vér. |
||||||||||||||||||||||||
|
En die Skepper word verheerlik,
Vir ‘n dag so skoon, en heerlik blou. En die voëltjies sing in skertse toon, Mooier sing hul hierdie dag, Want dit is die Heer se dag, en die hele veld vol Lewe, Almal dank die Skepper hoog verhewe.! Om nou met vaste tred iets hoër na te strewe,
Ons sing as ons bly is en sing as ons treur. Wie van die mensdom verstaan sy gefluister? Lentedrome
Ek droom van lente vreug,
En saans. As die gondel maan rooi oor die donker prieel. Vir my knipoog ... deur die blare speel Is daar nog 'n plek waar die geeste saans. In die kerkhof-sipprese se skaduwees dans. Op 'n neurie deun wat mens ver kan hoor soos die rou lied van 'n elwe-koor Is
daar nog diep in die berg se heup .... Die ou kasteel ... Waar die draak met die vuuroog woon. En trek die gepanserde ridder nog op Met die bloedrooi pluim .. op sy perd se kop Is daar nog die plek .. waar ek middae kan soek ...
Soek na 'n skatkis in die tuin se hoek. Is daar nog die kuil tussen ruigte en riet Waar die blare galei oor die water skiet En
die ou truer wilger se lang hare ... met die water speel Die beeld op die water blad ... sien die spiel in die raaisel. O neem my voor die veerman
kom Om my weg te neem
na die heiligdom Oor
die groot revier met die baie mis Waar die oorkant nooit bespuerbaar is o neem my terug na die wonder tuin Dat ek hoog uit
die bloekom se lower kruin Ver kan tuur oor die land van gloed en
goud. Soos toe ek 'n kind was ... En sewe jaar oud.
Terugkeer. Die jong matroos kom met die mis Saam in die skemer stege op Hy treusel by 'n straatlamp voor hy aan 'n stam ou voordeur klop. Eers na die derde kneukel slag Skanier 'n venster langsaan oop 'n Stram ou kop met grys gesig Is in 'n tjalie toegeknoop. Juffrou Coetzee woon lank nie meer in hierdie kamers nie meneer Wat het jou laat besluit om so ontydig laat terug te keer Sy het elke aand op hierdie stoep Die mis sien opstoot uit die see Af en toe 'n seun dof weg sien slinger na 'n nag kafee En miskien net gehoop Sy't elke aand geluister hoe die skepe bulk daar in die baai En met die eerste skrefie lig haar lamp geblus en omgedraai. Maar een aand het 'n offesier Hoe lank gelede was dit nou ... Hier aan die deur kom klop Het 'n ruiker in sy hand gehou En een aand het 'n taxi haar kom haal Maar sy het lank gewag meneer Totdat die mis verby was, voor die wit geboorte van die dag Juffrou Coetzee woon lank
nie meer in hierdie kamers
nie meneer Wat het jou laat besluit om so ontydig laat terug te keer. Die jong matroos stap
met die mis Al
met die skemer stege op Hy
treusel by 'n lamppaal voor hy
aan 'n kroeg se voordeur klop Vir hom is liefde
soos stasies in die nag Of
ruigtes van asiel ... Die
rys is kort, 'n bedevaart van donker nag tot nag Waarin hy sink om weer verwek te word Hy weet om te vertoef is om te sterf En afskyd bly altyd ... 'n nuwe begin Hy weet om te gedy is om te sterf En elke vrou 'n wyle te bemin |
Hier onder volg skakel inhoud
“Stil maar, stil maar, stil Babani
kyk hoe blink die awendster. Niemand sal vir kindjie slaan nie stil maar, al is Mammie ver.” Amakeia had belowe
Selfvergetend, doodveragtend, Ag,
dat oë van verspieders Woedend tier die wilde bende:
Stoere ou
berg. O berg jy wat daar uittroon bo bos en vlak Roerloos stil in die son gebak Saans verberg jy die son agter jou groot ou bak Nog 'n dag wat weg gaan vlug Jou
ou mantel is gebars geskuer Roofdier
en das loer daardeur So
slaap jy van dag tot dag
Selfs in die grootste onheils
nag Slaap en rus maar
met jou krom ou rug Altyd
sal my gedagtes na jou toe vlug Waneer
ek sterf en ek is nie meer Bewaar
my verlangens en bede In
jou blou van my verlede
So het die Lewens skepper dit aan haar vertrou Die vreemde saad diep in haar hart laat staan Dat sy ook eenmaal as moeder en vrou Met argulose liefde ... selfsug uit haar hart kan hou. en soos 'n eie skepper voort kan gaan om ewig aan sy wonderplan te bou. O mens so skoon so maagdelik rein Die roosboom in gods aardse tuin Aan jou is stil die diep geheim vertrou om onskendbaar aan Gods skeppings plan te bou van uit jou wese klein en swak Spruit telkens weer 'n nuwe lewenstak Wat hier op aarde wortel skied in menig sonde , smart en verdriet Maar in liefde bly jy steeds jou taak volbring Tot in die laaste aand se skemering o vrou, so klein, so sag, so teer. In jou leef steeds die weerglans van die Skepper Se dieper aardse ideaal Wat stil vanuit jou oé straal As jy 'n kindjie saggies kus Voor jy hom neerlé in die nag se rus. Laat my as ek na my einde spoed In die laaste strale van my lewens gloed Net eenkeer weer die glans aanskou wat uitsraal uit jou oé, edle vrou Jy was se ver in hierdie laaste jare Wat wyd en eindeloos om my duin Jy was die yl lied van vergete snare Wat uit die bleektes soms refrein
In elke tempel van die mens .... Het Hy Sy eie beeldnes uit gekerf Die fors belyning van die spier. Die dominasie van die klier. Die drif tot sterk en naak regeer Die uitdaging aan die wind en weer Die skoon begeerte om te baan. En sterk en naak orent te staan. Sy woord is Wet. Beteken Respek.
In elke kamer
het die vrou. Haar
eie beeldnes toevertrou. 'n Stilte
... teen die lug verskuil. 'n Klein
asiel om in te kuil 'n Plek
waar sagte rose pryk. 'n Ongebore ... drome ryk 'n Diep geslote ligroos kuil. Om naak en dromend in te skuil En Hy het aan haar die nag gegee Om haar trane af te vee.
Ons moeder aarde. Ons moeder ken haar kinders goed Sy gee aan almal brood Die een bly steeds die ander voed. Die lewe voed die
dood wie ken die hart of sy geheimenisse van wat daar diep verborge is ... wie ken die vreugd ... die Pyn ... van eensaamheid ... die
diepe smagting ... na gemeensaamheid. |
|||||||||||||||||||||||
|
Enter supporting content here Click on the buttons below for other pages
. . .
|
||||||||||||||||||||||||
